Korku, Tanrı’yı hatırlatırdı
fesleğense seni.
Güneş gibi doğarken her sabah
umut,
geceye inat özlemeler gelirdi aklıma.
Gece; karanlığın asaleti,
acının has aleti…
Gece çökmeden fesleğenim
kapardı gözlerini.
Gecenin mağduru o, mağruru
bendim.
Kim bilir, farkında olmadan
kaç orduyu yendim.
Oysa ki savaş korku, seviş mutluluk…
Korku Tanrı’yı hatırlatırdı
fesleğense seni.
Sevda, Tanrı’yı unuttururdu
fesleğense seni.
Bulutlar maviydi, tıpkı gökyüzü gibi…
Simsiyah yağmurlar yağdı
nefret kokulu.
Yıldırım düşercesine saksıda yarıklar
şimşek çakarcasına hıçkırıklar.
Ben fesleğenimi gözyaşıyla besledim!
Isıttım umudumla, korudum kinimle;
ona şiirler okurdum, o konuşmazdı benimle.
Asıl özürlü bizdik:
Kördük, sağırdık, dilsizdik!
Sevdik…
Böylesine ölmek için öylesine sevmedik,
böylesine sevmek için öylesine öldük.
Sevda, Tanrı’yı unuttururdu
fesleğense seni.
…
Bleda YAMAN
